Opowiadanie ,,Vicky Cook'' Rozdział 16

                                      ,,Vicky Cook”
Rozdział   16

Rano byłam wypoczęta jak nigdy, więc postanowiłam że posprzątam w garderobie. Wiele rzeczy leżało tam bo nie chciało mi się ich sprzątnąć.  Zjadłam śniadanie i wzięłam się za porządki. Garderobę miałam dość sporą. Całe pomieszczenie było w bieli i w kolorach miętowych. Gdy do niej wchodziłam naprzeciwko drzwi cała ściana była w pułkach na buty, które zajmowały tylko połowę miejsca. Po prawej były wszystkie dodatki i spodnie, a po lewej reszta moich ubrań. Na środku stała biała sofa, nie wiedziałam za co mam się zabrać. Zamknęłam drzwi i utworzyło się wielkie lustro na połowę ściany, a po bokach stała kolekcja moich lakierów i paski o przeróżnych kolorach. Pierw obejrzałam buty i wyrzuciłam tylko jedną parę. Następnie zerknęłam na burdel pod sukienkami. Wszystko wywaliłam na środek i moim oczom ukazała się schowana przeze mnie rzecz. Była to gitara i pudełko ze wszystkimi wspomnieniami o których chciałam zapomnieć. Usiadłam na sofie a obok postawiłam gitarę i położyłam pudełko. Nie wiedziałam czy chce je otworzyć, w końcu się odważyłam i moim oczom ukazało się zdjęcie. Przedstawiało ono mnie, prawie trzy lata temu. Kiedy jeszcze potrafiłam śpiewać. Występowałam w programie, zajęłam drugie miejsce. Nie udało mi się wygrać ale i tak zaszłam bardzo daleko i byłam z tego dumna. Nie pocieszyłam się zbyt długo bo po x faktorze okazało się że mam zapalenie krtani. Konieczna była operacja po której mój głos był straszny i od tamtej pory nigdy już nie zaśpiewałam. Straciłam swój głos, co mnie dobiło. Nie miałam innego celu, nie wiedziałam co chce robić w życiu. Dla mnie liczył się tylko śpiew. Od tamtej chwili już nic nie jest dla mnie tak ważne. W pudełku były płyty i głownie zdjęcia. Wszystkie z tamtych czasów. Ale było też jedno inne od wszystkich. Taki wyjątkowe inaczej, którego jednocześnie nienawidziłam i kochałam. Przedstawiało ono mnie kiedy miałam jakieś dwa dni. Byłam wtedy podłączona do kilkunastu urządzeń. I byłam z moimi rodzicami. Po urodzeniu niby wszystko było dobrze ale pojawiły się komplikacje i moje serce przestało bić. Nie dawano mi żadnej nadziei a jednak żyje. W tamtej chwili było mi strasznie smutno, nie umiałam powstrzymać płaczu. Byłam dopita, tak jak w dniu kiedy już prawie nie żyłam i wtedy jak się dowiedziałam że nie mogę wydobyć z siebie żadnego czystego dźwięku. Dlatego to pudełko trzymałam tak głęboko i nigdy go nie otwierałam, bo wiedziałam co się z tym może wiązać. Łzy i smutek jaki mi pozostał. Zgasiłam światło, położyłam się na podłodze i płakałam jak nigdy. Nie rozumiałam dlaczego los jest taki wredny dlaczego mnie tak nienawidzi. Niby miałam wszystko czego było mi trzeba a jednak cały pierwszy rok mojego życia spędziłam w szpitalu. Potem jakoś z tego wyszłam i było wszystko w porządku. Cały czas się teraz boje że może mi się coś stać. Mam tylko jedną komorę i nikt o tym nie wie oprócz mojej mamy i ojca, który już nie żyje. Zaświeciłam lampkę i wyjęłam z futerału moją gitarę. Była normalna ale i niezwykła. Cała była zapisana przez wszystkie bliskie mi osoby. Dalej była nastrojona…przeciągnęłam lekko kostką po strunach i poczułam dreszcze. To było coś co kocham, znowu na moich ustach pojawił się uśmiech. Zaczęłam grać, lekko i spokojnie. Tak się wczułam że przestałam myśleć o tych złych chwilach. Nagle otworzyły się drzwi Chris zapalił światło.
- Coo robisz? – Spytał zadowolony.
- Delektuję się chwilą a ty mi przeszkadzasz debilu.
- Jakie wulgarne słowa, nie wyrażaj się tak. – Pouczał mnie. – Nie wiedziałem że grasz.
- Nie gram. – Odpowiedziałam i odłożyłam gitarę. Usiadł obok mnie.
- Co się stało?
- Nic. – Odpowiedziałam spokojnie.
- Jak to nic? Przecież widzę że płakałaś.
- Po prostu mnie przytul. – Poprosiłam. Zrobił to o co go poprosiłam i pocałował mnie w czoło.
- A teraz się nie smuć, tylko mi coś zagraj. Wiem że umiesz i nie wymigasz mi się od tego.
- Dobra, ale tylko kawałek. – Zaczęłam grać, byłam strasznie szczęśliwa że mogę choć trochę poczuć się jak kiedyś. Ale nie dałam rady, rzuciłam instrument i wybiegłam z domu. Chris na szczęście za mną nie biegł. Ja zaś uciekałam, tak jakbym chciała o tym wszystkim zapomnieć. Uciekałam przed przeszłością ale kiedyś musiała mnie dopaść i ten dzień w końcu nadszedł. Biegłam i po prostu upadłam. Nie potrafiłam się podnieść leżałam na środku ulicy. Powoli wstałam i usiadłam na trawniku, oparłam się o cudzy płot. Nie umiałam iść dalej. Zaczęło grzmieć i rozpętała się burza. A ja tkwiłam daleko od domu. Nagle podjechał samochód, zatrzymał się obok mnie.
- Vicky?! Co ty tu robisz? – Spytał zdziwiony Matt. Patrzyłam się na niego i płakałam. Wysiadł z samochodu, zdjął swoją kurtkę i mnie nią okrył po czym o nic nie pytając odwiózł do domu. Zasnęłam.
Minęło kilka dni, a ja do nikogo się nie odzywałam, przyjaciele, rodzina, wszystkich miałam gdzieś. Nie potrafiłam się odezwać. Całymi dniami leżałam u siebie w pokoju i patrzyłam na okno. Załamałam się psychicznie. To było straszne…

Dzisiaj rozdział dodałam późno ale mam nadzieje że nie macie mi za złe :)
W sobotę, czyli jutro dodam kolejny rozdział tego opowiadania. Ale także zacznę pisać nowe opowiadanie, któro będzie o wiele dłuższe i będę dodawać je raz w tygodniu ;>.
Czytasz----Komentuj.
Pozdrawiam Bel El ;>