Opowiadanie ,,Vicky Cook'' Rozdział 33

                                   ,,Vicky Cook”
Rozdział   33

Obudził mnie hałas, zerwałam się i zbiegłam po schodach. Stanęłam na środku korytarza, ujrzałam dziewczynę Chrisa, zbierającą odłamki szkła. 
- Upadła mi miska i się potłukła, mam nadzieje że nic się nie stało. – Usłyszałam znajomy głos.
- Nie, jasne że nie. – Odpowiedziałam Ros.
- Nie chciałam cię zbudzić, a opróżniałam zmywarkę.
- Naprawdę, nic się nie stało. Nie musisz tego robić.
- Przecież tu mieszkam. – Posłała mi ciepły uśmiech, a ja zorientowałam się że jestem w tej samej sukience co wczoraj. Musiałam w niej zasnąć, kiedy tak myślałam. Weszłam do pokoju i zobaczyłam że spałam pod kocem, ktoś mnie musiał nakryć oraz wyłączyć telewizor.
- Rose, ktoś był u mnie w pokoju wczoraj wieczorem? – Krzyknęłam głośno.
- Hmm… przyszedł chłopak…Liam. Tak Liam był, ale spałaś. – Odpowiedziała.
Zaskoczyła mnie ta wiadomość, byłam przekonana że to Chris. Wzięłam prysznic i wymyłam włosy, które następnie wyprostowałam. Zrobiłam makijaż i założyłam szorty z ćwiekami i koszulkę z motywem flagi USA. Nałożyłam jeszcze krótkie converse i wzięłam w dłoń telefon. Zeszłam na dół wzięłam w dłoń banana i wyszłam z domu. Sprawdzając godzinę, zobaczyłam dwie wiadomości i sześć nieodebranych połączeń. Trzy połączenia od Emily, dwa od Liama i jedno od Matta. Otworzyłam pierwszą wiadomość:
Wracam w niedziele, mam nadzieje że się spotkamy i wszystko sobie wyjaśnimy. 
                                                                                                                                                        Matt.
Druga była od Liama, którą wysłał po dwudziestej.
Nie sądziłem, że tak szybko idziesz spać. Jak się obudzisz zadzwoń.
Chciał abym zadzwoniła, ja jednak właśnie szłam do niego. – Strasznie dużo spaceruje. – Powiedziałam pod nosem i się zaśmiałam. Musiałam w końcu zrobić prawo jazy. Zadzwoniłam do mojego menadżera i go o tym poinformowałam. W końcu był po to aby załatwiał za mnie różne sprawy. Stałam już przed furtką do domu Liama, zadzwoniłam domofonem i ujrzałam przyjaciela.
- Wyspałaś się? – Spytał się podchodząc do mnie.
- Tak, dziękuje że mnie przykryłeś. – Zaśmiałam się i przytuliłam chłopaka na powitanie.
- Od czego są przyjaciele, chodź do środka.
Weszliśmy do domu, który był nieco inny niż mój czy Sophie. Właścicielką była starsza pani, babcia Liama. W salonie było przytulnie i ciepło, a w kuchni zawsze czuć było świeżo zmieloną kawą i drożdżówkami prosto z pieca. Mimo że nikt nie pił kawy i nie mieli pieca. Wszystko było tu inne, takie prawdziwe. Weszliśmy do pokoju szatyna, usiadłam na łóżku, a on obok mnie.
- Coś się stało że przyszedłeś?
- Nie, po prostu chciałem cię zobaczyć. Wiesz upewnić się czy ta sława ci nie uderzyła do głowy. – Zaśmiał się. – Widziałem cię wczoraj w telewizji, bardzo ładnie wyszłaś.
- Haha, dziękuje. Nawet nie zauważyłam że ktoś cyka te fotki.
- Teraz musisz się pilnować, bo każdy twój krok będzie opisywany w mediach.
Z przyjacielem spędziłam prawie cały dzień, uwielbiałam jego towarzystwo. Niestety musiałam już wracać do domu. Szłam ciemnymi uliczkami miasta, nie powiem trochę się bałam w końcu było ciemno. Ktoś złapał mnie za ramię, krzyknęłam i upuściłam telefon, upadł jednak na szczęście nic mu się nie stało.
- Przepraszam nie chciałem cię przestraszyć.
- Nic się nie stało, chyba powinniśmy porozmawiać.
- Tak, zdecydowanie tak.
- Nie chciałam cię skrzywdzić i dalej nie chce, jednak nie umiałam bez ciebie funkcjonować. Teraz jednak wiem że cię nic do ciebie nie czuje, przynajmniej nic co by mogło stworzyć związek. Przepraszam.
- Jasne, też dużo nad tym myślałem i dalej mi na tobie zależy. Jednak pamiętasz naszą rozmowę, wtedy u ciebie w domu, że nigdy nie będziemy już razem?
- Tak, oczywiście że pamiętam.
- To miało sens, kiedyś byliśmy szczęśliwi ale to już nigdy nie będzie to samo. Choć zawsze będziesz dla mnie ważna.
- Dziękuje że mnie rozumiesz. – Uśmiechnęłam się do chłopaka i mocno przytuliłam.
Odprowadził mnie do domu i w miarę zadowolona weszłam do kuchni, gdzie siedział Chris. Sięgnęłam po miskę, łyżkę, mleko i płatki. Zabrałam to wszystko i bez słowa poszłam do swojego pokoju. Chciałam pobyć sama, przebrałam się w szare spodenki i tego samego koloru koszulkę z żabą. Usiadłam wygodnie na łóżku i zaczęłam konsumować kolacje. Włączyłam laptopa, weszłam na twittera i odpowiedziałam na parę pytań: Jak się czuje, jak mi miną dzień, co jadłam na śniadanie, jaki jest mój ulubiony film, czym mam zwierzątko i jaki kolor najbardziej przypada mi do gustu. Było ich o wiele więcej, jednak nie miałabym tyle czasu aby odpowiedzieć na nie wszystkie. Zaczęłam oglądać serial i zasnęłam.
Zadzwonił budzik, który wczoraj nastawiłam na wpół do dziewiątą. Zrobiłam poranną toaletę i ubrałam się w długą granatową spódnicę, biały top oraz założyłam pasujące koturny. Na dole nikogo nie było, nie zdziwiło mnie w to w końcu było wcześnie. Rose na pewno była w pracy, a Chris pewnie spał. Włączyłam laptopa i otworzyłam drzwi.
- Dobrze że nie śpisz. – Przywitał mnie Robyn. – Wejdź na twittera i zgraj z płyty piosenkę.
- Chce pan coś do picia?
- Nie, za chwile muszę iść. Chce tylko dopilnować, abyś wstawiła singiel.
- Jasne. – Odpowiedziałam krótko, po czym równo o dziewiątej wstawiłam piosenkę.
- Robota wykonana, co do twojego prawa jazdy, w poniedziałek zaczniesz jeździć.
- Tak szybko?
- No tak, nie ma co czekać. Na razie masz czas, nie wiadomo co będzie potem. Widzimy się o osiemnastej w studiu, kierowca po ciebie przyjedzie.
- Oczywiście. – Posłałam mu ciepły uśmiech i zamknęłam za nim drzwi.
Teraz sama usiadłam na fotelu i włączyłam piosenkę. Była świetna, nie spodziewałam się takiego efektu. Włączyłam na cały regulator i poszłam do kuchni zrobić sobie śniadanie.
- To że chodzisz wcześnie spać nie znaczy że mnie musisz rano budzić. – W progu ujrzałam wkurzonego Chrisa.
- Przepraszam, całkiem o tobie zapomniałam. – Zaśmiałam się.
- To nie jest śmieszne, teraz jestem nie wyspany.
- To może w ramach przeprosin oddam ci moje śniadanie?
- Może być. – Chłopak uśmiechnął się i zabrał talerz z kanapkami. – To ta piosenka? Ta twoja?
- Taak, a co zła?
- No właśnie nie, szczerze? To myślałem że będzie nieco gorsza. Zaskoczyłaś mnie. – Zaśmiał się.
- Dzięki braciszku. – Uśmiechnęłam się.

Po przeczytaniu uznałam że to jest trochę nudne :D
Macie pomysł żeby trochę ożywić opowiadanie?
Może złożycie propozycje z kim ona powinna być :)?
Z Anonimowego też się da komentować, więc zachęcam :)
Pozdrawiam Bel El ;>